جستجو در تأليفات معظم له
 

قرآن، حديث، دعا
زندگينامه
کتابخانه
احکام و فتاوا
دروس
اخبار
ديدارها و ملاقات ها
پيامها
فعاليتهاى فرهنگى
کتابخانه تخصصى فقهى
نگارخانه
پايگاه هاى مرتبط
مناسبتها
معرفى و اخبار دفاتر
صفحه اصلي  

كتابخانه فقه احكام پزشكان و بيماران
صفحات بعد
صفحات قبل
( صفحه 187 )

هستند، در صورتى كه به بيمار اطلاع دهد، ضامن نخواهد بود.

ـ اگر كشفيات جديد پزشكى خيلى ديرتر از زمان كشف، به اطلاع پزشك برسد و قبل از اطلاع به همان روش هاى قبلى عمل كند، در صورتى كه موجب عوارض يا هزينه هاى بيهوده براى بيمار گردد، ظاهراً در مورد هزينه هاى بيهوده پزشك ضامن نيست، امّا در مورد عوارض ناشى از داور، در صورتى كه شرط عدم ضمان نكرده باشد، مسئول است.

ضمانت در تجويز دارو بر اساس حدس يا فراموشى

ـ اگر پزشك از روى حدس و گمان دارويى را تجويز كند كه براى بيمار مضرّ است يا بر بيمارى او تأثير ندارد، مسئول آسيب هاى وارد شده بر بيمار است، مگر اين كه احتمال قوى و عقلايى بر مفيد بودن دارو داده باشد.

ـ اگر پزشك از روى سهو يا فراموشى اقدام به تجويز دارويى نمايد كه مضرّ يا غيرمؤثر بر بيمارى است، در صورتى كه شرط عدم ضمان كرده باشد، مسئول نيست.

ـ اگر پزشك بيمارى را تشخيص دهد، ولى دارو و درمان آن را فراموش نمايد، حقّ معالجه ندارد و اگر اقدام كند و آسيبى به بيمار برسد، ضامن است.

ضمانت در درمان

ـ اگر به خاطر پرهيز از تحميل هزينه بر بيمار يا نبود امكانات لازم،

( صفحه 188 )

آزمايش هاى لازم صورت نگيرد و بيمار دچار عارضه شود، در صورتى كه پزشك، صلاح بيمار را در معالجه بدون آزمايش مى دانسته و شرط عدم ضمان هم كرده باشد، ضامن نيست.

ـ اگر پزشك به بيمار خود وعده مداوا دهد، ولى بيمار مداوا نشود، بايد هزينه ويزيت را برگرداند، امّا در صورتى كه حقّ ويزيت در مقابل معاينه و نوشتن نسخه بوده، پزشك ضامن نيست.

ـ در مورد بيمارى هاى غير قابل علاج و كشنده، اگر پزشك مطمئن باشد يك روش درمانى مانند جراحى يا بيمار بهبودى مى يابد و يا اين كه سبب مرگ زودرس او خواهد شد، در صورتى كه اميد به بهبودى دارد، مى تواند اقدام به عمل كند و با شرط عدم ضمان، ضامن نيست.

ضمانت در درمان با روش پرعارضه

ـ اگر پزشك بداند يا احتمال قوى بدهد كه يك بيمار در اثر نوعى بيمارى، مثل برخى سرطان ها، به زودى خواهد مرد و اگر شيمى درمانى شود عوارض آن شديدتر از بيمارى اوليه است، در صورتى كه با معالجه، مقدار قابل توجهى، كه عرفاً صدق ادامه حيات كند، بر عمر بيمار افزوده شود، لازم است پزشك اقدام به معالجه و تجويز دارو نمايد و با شرط برائت، ضمان و مسئوليتى براى پزشك نيست.

ـ اگر پزشك معالج از نظر علم يا عمل كوتاهى كرده باشد و كارى را انجام داده كه موجب نقص عضو يا ضرر ديگرى به بيمار شده باشد، ضامن است، هر چند با اجازه بيمار اقدام به معالجه كرده باشد.

ـ اگر در اثر اقداماتى كه براى حفظ جان بيمار لازم است، مانند

( صفحه 189 )

حركت و ماساژ دادن بيمار براى به هوش آوردن او و...، آسيبى به بيمار برسد، در صورتى كه افراط صدق نكند، پزشك ضامن نيست.

ضمانت در درمان پس از عمل جراحى

ـ اگر پزشك جرّاح، پس از عمل جرّاحى، بعضى از لوازم خود را در داخل بدن بيمار جا بگذارد و ضايعات و خساراتى از قبيل عمل مجدّد متوجه بيمار شود، به مقدارى كه صدق كند كوتاهى كرده است، ضامن است.

ـ اگر پزشك بر اثر عدم تشخيص، جرّاحى هاى متعدّد و غير لازم را روى بيمار انجام دهد و مخارج زيادى را بر او تحميل نمايد، ديه جراحت هايى كه بر بيمار وارد كرده است بر او واجب مى شود.

ضمانت در درمان، نسبت به خانم هاى باردار

ـ اگر پزشك از باردار بودن بيمار سؤال نكند و او هم متذكّر نشود و پزشك به معالجه او بپردازد و عوارضى پيش آيد، در صورتى كه اين عدم سؤال، كوتاهى و بى توجهى به حساب آيد، پزشك مسئول است.

ـ هرگاه پزشك نداند يا فراموش كرده باشد كه دارو يا روش تشخيص وى براى خانم هاى باردار يا شيرده مضرّ است، در صورتى كه سبب عارضه در جنين يا مادر شود، اگر متوجّه است كه نمى داند، حقّ مداوا ندارد. امّا اگر متوجه جهل خود نباشد يا فراموشى عارض وى شده باشد، با شرط عدم ضمان، مسئول نيست.

ـ افرادى كه در اتاق عمل مشغول به كار هستند، در صورتى كه در

( صفحه 190 )

وظايف خود كوتاهى نمايند و از اين بابت آسيبى به بيمار برسد، ضامن خواهند بود.

ـ چنانچه مسئولين فنّى بيمارستان، از قبيل مسئول برق و تأسيسات و مانند آن در كار خود كوتاهى نمايند و آسيبى به بيمار برسد، ضامن خواهند بود.

ـ اگر نيروهاى خدماتى، از قبيل مسئول نقليه و يا رانندگان وسايل نقليه، در كار خود كوتاهى نمايند ـ مانند سهل انگارى و كوتاهى كردن در فرستادن آمبولانس براى آوردن بيمار ـ و از اين ناحيه ضرر و آسيبى متوجه بيمار گردد در صورتى كه ضرر مستند به اين افراد باشد، ضامن خواهند بود.

ضمانت در فروش دارو

ـ اگر استفاده از دارويى كه پزشك تجويز كرده، عوارضى را متوجه بيمار كند، داروخانه اى كه آن دارو را به بيمار فروخته ضامن نمى باشد.

ـ اگر مسلمانى كه در معرض خطر است، به داروخانه مراجعه كند و متصدّى داروخانه از روى تسامح، داروى مورد نياز را به او ندهد و منجرّ به فوت يا عوارض ديگرى شود، در صورتى كه ضرر مستند به شخصى باشد كه مسامحه كرده است آن شخص ضامن آسيب هاى وارده به بيمار خواهد بود، ولى اگر از روى تسامح نباشد، ضامن نيست.

ـ اگر فروشنده دارو، اشتباهاً داروى ديگرى به بيمار بدهد كه باعث تشديد بيمارى يا مرگ او شود، ضامن است و بايد بيمار را راضى كند و در صورتى كه منجرّ به مرگ بيمار شود، لازم است ديه او را به اوليايش

( صفحه 191 )

پرداخت نمايد.

ـ تحويل داروى مشابه توسط متصدى داروخانه بدون تجويز پزشك يا رضايت بيمار، اشكال دارد و اگر آسيبى به بيمار وارد شود، ضامن است.

ـ هرگاه داروى تجويز شده توسط پزشك از تركيب چند دارو به دست آيد، در صورتى كه اشتباهى در ساخت داروى تركيبى انجام پذيرد و در اثر استفاده از آن آسيبى به بيمار وارد شود، پزشك داروساز ضامن است.

مباشرت پزشك در تزريق و استعمال دارو

ـ اگر پزشك با دست خود به بيمار دارو بدهد يا آمپول تزريق نمايد و در اثر آن آسيبى به بيمار برسد، مسئول است، مگر اين كه شرط عدم ضمان كند و احتياط لازم را به عمل آورد.

ضمانت در تزريقات

ـ اگر تزريق كننده مهارت كافى در تزريق نداشته باشد و يا با داشتن مهارت، كوتاهى نمايد و تزريق موجب صدمه به بيمار يا فوت او گردد، ضامن خواهد بود.

ـ اگر شخصى بدون داشتن مهارت لازم اقدام به تزريق نمايد و اين امر منجرّ به مرگ بيمار گردد، بايد ديه او را بپردازد و جواز تعزير هم بعيد نيست.

ـ اگر بيمار مى دانسته شخص تزريق كننده مهارت كافى را در تزريق