جستجو در تأليفات معظم له
 

قرآن، حديث، دعا
زندگينامه
کتابخانه
احکام و فتاوا
دروس
اخبار
ديدارها و ملاقات ها
پيامها
فعاليتهاى فرهنگى
کتابخانه تخصصى فقهى
نگارخانه
پايگاه هاى مرتبط
مناسبتها
معرفى و اخبار دفاتر
صفحه اصلي  

كتابخانه فقه احكام پزشكان و بيماران
صفحات بعد
صفحات قبل
( صفحه 211 )

وضــوى مسلوس و مبطون(1)

ـ اگر انسان مرضى دارد كه ادرار او قطره قطره مى ريزد يا نمى تواند از بيرون آمدن مدفوع جلوگيرى كند، اگر يقين دارد كه از اول تا آخر نماز، به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن، مهلت پيدا مى كند بايد نماز را در وقتى كه مهلت پيدا مى كند بخواند و اگر وقت او به مقدار كارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى كه مهلت دارد، فقط كارهاى واجب نماز را بجاآورد و كارهاى مستحب آن مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك كند.

ـ اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمى كند و در بين نماز چند دفعه ادرار از او خارج مى شود، اگر براى او حرجى نيست يعنى سختى كه معمولاً تحمل نمى شود در آن نباشد بايد ظرف آب را كنار خود بگذارد و هر وقت ادرار از او خارج شد بنابر احتياط واجب وضو بگيرد و بقيّه نماز را بخواند.

ـ كسى كه مدفوع او به طورى پى درپى خارج مى شود، اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند، بايد بعد از هر دفعه وضوى خود را تكرار كند تا وقتى كه براى او حرجى باشد.

ـ كسى كه پى درپى ادرار از او خارج مى شود، اگر در بين دو نماز قطره بولى از او خارج نشود، مى تواند با يك وضو هر دو نماز را بخواند و قطره هايى كه بين نماز خارج مى شود، اشكال ندارد گرچه سزاوار است احتياط مراعات شود.

  • 1 ـ مقصود از «مسلوس و مبطون» كسى است كه نتواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خود جلوگيرى كند.

( صفحه 212 )

ـ كسى كه پى درپى از او ادرار يا مدفوع خارج مى شود، اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند بايد براى هر نماز يك وضو بگيرد.

ـ اگر مرضى دارد كه نمى تواند از بيرون آمدن باد جلوگيرى كند، بايد به وظيفه كسانى كه نمى توانند از بيرون آمدن مدفوع خوددارى كنند، عمل نمايد.

ـ كسى كه مدفوع پى درپى از او خارج مى شود، بايد براى هر نماز وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود، امّا براى بجا آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتياط كه بايد بعد از نماز انجام داد، در صورتى كه آنها را فوراً بعد از نماز به جا آورد، وضو گرفتن لازم نيست.

ـ كسى كه ادرار او قطره قطره مى ريزد بايد براى نماز به وسيله كيسه اى كه در آن پنبه يا چيز ديگرى است و از رسيدن ادرار به جاهاى ديگر بدن جلوگيرى مى كند، خود را حفظ نمايد واحتياط واجب آنست كه پيش از هرنماز مخرج ادراررا كه نجس شده آب بكشد.

ـ كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن مدفوع خوددارى كند، چنانچه ممكن است بايد به مقدار نماز از رسيدن مدفوع به جاهاى ديگر جلوگيرى كند و احتياط واجب آن است كه اگر مشقت ندارد براى هر نماز مخرج مدفوع را آب بكشد.

جلوگيرى از خروج ادرار و مدفوع

ـ كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن ادرار يا مدفوع خوددارى كند در صورتى كه ممكن باشد و مشقت و زحمت و خوف ضرر نداشته باشد بايد به مقدار نماز از خارج شدن ادرار و مدفوع جلوگيرى كند اگرچه

( صفحه 213 )

هزينه داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آسانى معالجه شود، احتياط واجب آن است كه خود را معالجه نمايد.

ـ كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايى را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد. ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده است، دوباره بخواند.

خون ريزى از دهان يا بينى هنگام وضو

ـ خون آمدن از بينى يا دهان، در موقع وضو موجب بطلان وضو نمى شود.

مبتلايان به سينوزيت

ـ كسى كه مبتلا به سينوزيت است اگر وضو با آب گرم براى او ضررى ندارد و تهيه آن ممكن است بايد با آب گرم وضو بگيرد، در غير اين صورت تيمّم كند و هرچند مدت طول بكشد اشكالى ندارد و جاى نگرانى نيست.

قطع نخاعى

ـ كسانى كه قطع نخاع شده و قدرت نگهدارى ادرار يا مدفوع را ندارند مى توانند در نماز جمعه شركت نمايند ولى بايد توجه داشته باشند كه بر آنان واجب است كه بعد از گرفتن وضو بلافاصله شروع به خواندن

( صفحه 214 )

نماز نمايند، بنا بر اين وضويى كه قبل از خطبه هاى نماز جمعه گرفته اند در صورتى براى خواندن نماز جمعه كافى است كه بعد از وضو، حدثى از آنان سر نزند و همچنين براى نماز عصر بايد مجدداً وضو بگيرند مگر اين كه بعد از وضوى قبلى از آنان حدثى سر نزده باشد.

وضو و غسل با لنز

ـ عينك نامرئى و لنزهايى زيبايى ـ وسيله اى كه بر روى عنبيه قرار مى گيرد ـ اگر در داخل چشم قرار گيرد، مانع از صحت وضو و غسل نيست.

وضو با دست فلج يا قطع شده

ـ اگر دست هاى شخصى از آرنج قطع شده و هيچ باقى نمانده باشد، شستن دست ها در وضو و مسح آنها در تيمّم ساقط است و بايد بقيه اعمال وضو يا تيمّم را ـ گر چه به وسيله گرفتن نايب ـ به جا آورد.

ـ كسى كه دستش از مچ قطع شده بايد با همان مقدار باقيمانده از دست وضو بگيرد و اگر وضوى ترتيبى مشكل است، با گرفتن دست زير شير آب يا فرو بردن آن در داخل حوض يا ظرف آب، وضوى ارتماسى بگيرد.

ـ به طور كلى در شستن دست ها و مسح پاها هر مقدارى كه باقى است بايد شسته يا مسح شود و هر مقدار كه قطع شده، تكليف ساقط است. بنابراين كسى كه پايش مصنوعى است مسح آن لازم نيست.

( صفحه 215 )

وضوى كسانى كه دست هاى ناتوان دارند

ـ كسى كه دستانش سست است، به نحوى كه نمى تواند هنگام وضو گرفتن از آنها كمك بگيرد، چون ريختن آب با دست لازم نيست، به هر طور كه بتواند آب را به مواضعى كه بايد شسته شود برساند كافى است گرچه دست را زير شير آب بگيرد.

ـ كسى كه به دليل شكستگى ،فلج يا به هر علت ديگرى نتواند خم شود و از كشيدن مسح عاجز باشد براى مسح نايب بگيرد و بايد خودش نيّت كند و نيّت كردن نايب لازم نيست اگر چه بهتر است. البته احتياط در اين است كه تيمّم هم بكند.

ـ كسى كه به دستش آنژيوكت بسته شده، اگر به دو دستش بسته است و نمى تواند خودش وضو بگيرد، بايد نايب بگيرد تا او را وضو دهد و اگر وظيفه اش غسل يا تيمّم است، او را غسل يا تيمّم دهد.(1)

وضوى جبيـره

ـ «جبيره» چيزى را مى گويند كه با آن زخم را پنهان كنند يا شكستگى را ببندند و همچنين دارويى كه روى زخم و مانند آن مى گذارند و همينطور پارچه و چسبى كه به طور موقّت براى جلوگيرى از رسيدن آب به زخم روى آن مى بندند. بنابراين وضو يا غسل يا تيمّمى كه روى يكى از اين ها انجام گيرد، وضو، غسل يا تيمّم جبيره اى ناميده مى شود.

  • 1 ـ توجه به اين نكته لازم است، چون پاك بودن اعضاء وضو لازم است در صورتى كه تطهير آنها براى بيمار مشقت داشته باشد وظيفه اش تيمّم است.