اجرت دندانپزشكى

ـ توافق نهايى راجع به هزينه هاى درمان دندانپزشكى قبل از شروع معالجات لازم نيست و در صورت عدم تعيين اجرت، پزشك تنها استحقاق اجرة المثل عمل خود را خواهد داشت.

اذن بيمار

ـ دندانپزشك براى كشيدن دندان، اگر چه لَق باشد، بايد از بيمار اجازه بگيرد و اگر بدون اجازه او دندانش را بكشد و بيمار راضى نباشد، ضامن خواهد بود و بايد ديه بپردازد.

ـ پر كردن، جرم گيرى و هرگونه درمان و... بر روى دندان بيمار بايد با اجازه او باشد.

ضمان در دندانپزشكى

ـ اگر بيمار قادر به پرداخت هزينه درمان دندان نباشد و يا اين كه تحمل درد دندان را نداشته باشد، كشيدن دندان او با علم به اين كه مى توان چنين دندانى را درمان نمود، مانعى ندارد و با رضايت بيمار، پزشك ضامن نيست.

ولى اگر غرض عرفى و عقلايى متعارف، در كشيدن دندان نباشد، با تمكن از تحمل هزينه بيشتر و يا امكان معالجه با دارو، جواز كشيدن دندان سالم با پيشنهاد صاحب آن، محلّ اشكال است، هر چند در صورتى كه شرط عدم ضمان كرده باشد دندانپزشك ضامن ديه نيست.

ـ اگر دندانپزشك به دندان آسيب برساند، ضامن است و هزينه

ترميم و ديه آن را بايد بپردازد و در مقدار ديه، أحوط، تصالح است.

ـ گاهى بيمار به دليل كاهش هزينه درمانى و يا صرفاً زيبايى ظاهرىِ دندان، راه هاى درمانى خاصى را به پزشك پيشنهاد مى كند كه نهايتاً ممكن است باعث كشيدن و يا كاهش عمر دندان ها گردد. دندانپزشك گرچه با علم به اين مسأله شرعاً مجاز به پيروى از نظر بيمار نمى باشد، ولى در صورت پيروى، ضامن نيست.

ـ اگر دندانپزشك، اشتباهاً به جاى دندان خراب، دندان سالم را بكشد، بايد ديه آن را بپردازد.

ـ اگر دندانپزشك و دندان ساز در كار خود مهارت داشته و مطابق قرارداد عمل نمايند، حق دريافت اجرت و هزينه مواد را دارند. امّا اگر متخصص نبوده و يا در صرف مواد لازم كوتاهى كرده باشند، بايد تدارك و جبران كنند.

ـ هرگاه ابزار و لوازم دندانپزشكى به ويروس بيمارى هاى مسرى، آلوده باشد، دندانپزشك حق ندارد قبل از استريل كردن و رفع آلودگى، آنها را مورد استفاده قرار دهد و در صورتى كه با علم و اطلاع از آلودگى، اقدام به استفاده از آنها بنمايد و موجب سرايت بيمارى گردد، ضامن است.

فصل پنجم:
زنان و زايمان

اسلام براى سلامتى فرد و جامعه اهميت ويژه اى قائل است و خواستار انسان هايى سالم، بانشاط و نيرومند است. چون تن سالم مَركب روح است و او را در تقرب به خدا كمك مى كند. اساس سلامت هر فرد نيز از دوران جنينى تأمين مى گردد و آن نيز در گرو سلامت مادر مى باشد.

پزشكان متخصص زنان و زايمان، نقش مهمى در حفظ و سلامت مادر و جنين دارند و بدين جهت كار آنان در فرهنگ اسلامى از ارزش و ثواب بالايى برخوردار است. اما از آن جهت كه نگاه پزشك غيرهمجنس و نامحرم به بدن و عورت يا لمس آنها حرام است، از منظر فقه اسلامى، مراجعه زن به پزشك مرد يا زن براى معاينه، درمان، زايمان و... و اقدام پزشك به انجام امور مذكور، داراى احكامى است كه يادگيرى و عمل به آن بر آنان لازم است.(1)